Het woord ‘en’ koppelt twee hoofdzinnen aan elkaar. En volgens een oude schoolregel mag je een zin daarom dus nooit beginnen met ‘en’.
Veel mensen hebben dat zo geleerd. Maar waar die regel vandaan komt, is niet bekend.
Hardnekkig misverstand
Het bijzondere is dat het Woordenboek der Nederlandsche Taal al in 1917 officieel heeft vastgelegd dat ‘en’ gebruikt kan worden aan het begin van de zin.
Op de site staan ook enkele prachtige voorbeelden die ik jullie natuurlijk niet wil onthouden:
- En schoon dit grilligh paer ten lesten is geseten, Noch kan het kribbigh volck haer kueren niet vergeten, CATS 1, 613 a [jaar 1632].
- ”Ik klodder zoo wat, precies zooals ik wat galm. Het is allemaal niets.” En hij zuchtte over zijn gemis aan energie, COUPERUS, E. Vere 1, 44 [jaar 1889].
- En betreft uw boodschap eene zaak, die volstrekt onder vier oogen moet behandeld worden? BEETS, C.O. 210 [jaar 1840].
Dus ja, je mag een zin met ‘en’ beginnen.
Sterker nog, het woord ‘en’ kan na een punt ook een specifieke functie hebben.
3 situaties om ‘en’ aan het begin van je zin te zetten
1. Meer nadruk
Eerst een zin met ‘en’ als voegwoord, zoals in deze zin:
- Gisteren was het nieuwe gemeentehuis al open voor journalisten, en vandaag opent het de deuren voor het publiek.
En dan nu met ‘en’ aan het begin van een nieuwe zin:
- Gisteren was het nieuwe gemeentehuis al open voor journalisten. En vandaag opent het de deuren voor het publiek.
In dit geval is er nog steeds sprake van een verbinding tussen twee zinnen, maar valt de tweede zin meer op.
2. Nieuw onderwerp
Met ‘en’ aan het begin van de zin kun je ook terugkomen op iets wat je al eerder genoemd hebt. Of je gebruikt het juist om een nieuw onderwerp aan te snijden:
- En dan is er nog de uitdaging van de energiebesparing.
- En nu iets heel anders.
3. Als aansporing
Aan het begin van een vraagzin kun je met ‘en’ iemand aansporen tot een antwoord. Er staat dan vaak een komma achter ‘en’:
- En, heb je het dossier al gevonden?
